Art. 42 ust. 3 ustawy o VAT przewiduje, że dokumenty stanowiące dowód wywozu towarów, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT muszą łącznie i jednoznacznie potwierdzać dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa 1. Dokumentowanie stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych na podstawie polskiej ustawy. Z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że w przypadkach gdy przewóz jest zlecany przewoźnikowi, wymagane są, co do zasady, dwa dokumenty. Są to: W art. 42 ust. 4 ustawy o VAT szczegółowo wskazano co taki dokument musi zawierać: imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów; Komentarz do VAT 2021 - Art. 111. [Obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących] Z komentowanego artykułu wynika obowiązek prowadzenia szczególnego rodzaju ewidencji, tj. ewidencji sprzedaży z zastosowaniem kas rejestrujących (potocznie nazywanych kasami fiskalnymi). W ewidencji tej wykazuje się dane o sprzedaży Z początkiem listopada br. do art. 108a ustawy o VAT zostanie dodany szereg nowych przepisów. Część z nich określać będzie zakres obowiązkowego stosowania mechanizmu podzielonej płatności (art. 108a ust.1a-1e ustawy o VAT) oraz konsekwencje naruszania tego obowiązku (art. 108a ust. 7 i 8 ustawy o VAT). Jednolity Plik Kontrolny [1] ( JPK) – standard wymiany danych księgowych; Format pliku —polski odpowiednik Standard Audit File for Tax (SAF-T) [2] . JPK został wprowadzony ustawą z 10 września 2015 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa [3]. Pierwotnie nie przewidywano obowiązku regularnego przekazywania rejestrów VAT, obowiązek ten vAmwcJ2. Objaśnienia Ministra Finansów dotyczące WDT wydane 17 grudnia 2020 roku stanowią usystematyzowanie dotychczasowej praktyki stosowania przepisów w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Należy przypomnieć, że objaśnienia nie dotyczą wszystkich warunków zastosowania stawki VAT 0%, a jedynie jednego z nich. MF odniosło się do sytuacji, gdy towary zostały wysłane lub przetransportowane przez dostawcę z państwa członkowskiego UE do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Wybór podstawy prawnej dla dokumentowania dostarczenia towarów Podatnik, który dokonuje WDT na terytorium innego kraju członkowskiego UE może w celu udokumentowania dostarczenia towarów do nabywcy dokonać wyboru i stosować: przepisy Rozporządzenia 282/2011 (dalej: Rozporządzenie), które zostały dodane Rozporządzeniem 2018/1912, alboprzepisy ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT). Posiadanie dokumentów wskazanych w Rozporządzeniu lub ustawie o VAT tworzy domniemanie, że podatnik dostarczył towary do kontrahenta na terytorium innego kraju członkowskiego UE. Natomiast w razie braku ich posiadania nie można przyjąć domniemania odwrotnego, że podatnik nie dostarczył towarów do kontrahenta w innym państwie członkowskim UE. Wybrana podstawa prawna wymusi posiadanie odpowiednich dowodów Objaśnienia podatkowe w zakresie WDT potwierdzają stanowisko Ministra Finansów zawarte w interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji Dyrektora KIS z dnia 9 września 2020 roku o znaku Zgodnie z nimi podatnik po 1 stycznia 2020 roku nadal ma wybór pomiędzy stosowaniem przepisów Rozporządzenia a ustawy o VAT. Stanowisko to jest korzystne zwłaszcza dla tych podatników, którzy dysponują dowodami dostarczenia towarów do kontrahentów zgodnie z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2020 roku. Rodzaje dowodów wywozu towarów zawarte w Rozporządzeniu Przepisy Rozporządzenia zawierają dwie grupy dowodów, które potwierdzają dostarczenie towarów przez podatnika do kontrahenta na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Pierwsza z nich to dowody grupy A, czyli dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak: podpisany list przewozowy CMR;konosament;faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów. Drugi zbiór stanowią dowody grupy B, a więc: polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów;dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport;dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, np. notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie produktów w tym państwie członkowskim. Sprzedawca zobowiązany jest do posiadania dwóch dowodów z grupy A lub pojedynczego dowodu z grupy A oraz pojedynczego dowodu z grupy B. Jeżeli dostawy produktów dokonuje nabywca (lub osoba trzecia na jego rzecz), to sprzedawca musi dysponować oświadczeniem nabywcy, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz kupującego. Nabywca towarów zobowiązany jest do dostarczenia podatnikowi oświadczenia do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy. Jak wyjaśnia Minister Finansów termin ten ma charakter instrukcyjny, a więc w razie opóźnienia w jego dostarczeniu podatnik nadal ma prawo do zastosowania stawki 0%. Nabywca i sprzedawca powinni stanowić niezależne podmioty Dowody z grupy A oraz B wydane od sprzedawcy oraz nabywcy muszą być niezależne od siebie nawzajem. Dwóch stron nie uznaje się za „niezależne”, jeżeli posiadają tę samą osobowość prawną lub też między nimi istnieją powiązania: o charakterze rodzinnym;inne niż rodzinne bliskie powiązania o charakterze osobistym;organizacyjne;własnościowe;w zakresie członkostwa;finansowe;prawne. Dowody w formie elektronicznej i papierowej Dowody grupy A oraz B wymienione w Rozporządzeniu podatnik może posiadać w dowolnej formie. Może to być wydruk papierowy, ale również dokument udostępniony drogą elektroniczną (np. e-mail, skan lub faks dokumentu). Wywóz towarów własnymi środkami transportu Objaśnienia zawierają również wskazówkę dla podatników dokonujących dostawy towarów własnym środkiem transportu. W takim przypadku niemożliwe będzie pozyskanie dwóch niezależnych dowodów od sprzedawcy oraz od nabywcy. W związku z powyższym podatnik powinien stosować przepisy ustawy o VAT. Rodzaje dowodów wywozu towarów zawarte w ustawie o VAT Art. 42 ust. 3 ustawy o VAT zawiera dwie grupy dowodów, które podatnik zobowiązany jest posiadać w celu udowodnienia dostarczenia towarów do nabywcy w innym państwie członkowskim. Grupa pierwsza to dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika, tj.: Międzynarodowy Kolejowy List Przewozowy (CIM) lub Międzynarodowy Kolejowy List Przewozowy (SMGS);konosament stanowiący list przewozowy przy transporcie towarów drogą morską;Międzynarodowy Samochodowy List Przewozowy (CMR) stwierdzający fakt zawarcia umowy o przewóz drogowy;Międzynarodowy Lotniczy List Przewozowy (AWB), który stwierdza zawarcie umowy o przewóz w transporcie lotniczym. Grupę drugą stanowi specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Jest to wyliczenie, które podatnik może sporządzić w formie odrębnego dokumentu lub może nim dysponować w ramach wystawionej faktury. Należy pamiętać, że w każdym przypadku kluczowe jest osiągnięcie celu, jakim jest możliwość identyfikacji towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Dostawa towarów własnym środkiem transportu zgodnie z ustawą o VAT W przypadku dostawy towarów własnym środkiem transportu na zasadach regulowanych ustawą o VAT podatnik, oprócz specyfikacji poszczególnych sztuk towarów, powinien posiadać dodatkowe dowody. Może to być dokument zawierający co najmniej: imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;określenie towarów i ich ilości;potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju dostawcy;rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. Dokumenty uzupełniające wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT Przepisy ustawy o VAT w art. 42 ust. 11 zawierają również przykładową listę dowodów uzupełniających. Podatnik powinien je posiadać, jeśli dowody określone powyżej nie wskazują jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do nabywcy. Są to np.: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;dokument potwierdzający zapłatę za towar (z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku – inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania);dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju dostawcy. Obalenie domniemania wywozu towarów przez organy podatkowe Organy podatkowe mogą obalić domniemanie dostarczenia przez podatnika towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Ciężar wykazania, że choć podatnik posiada dowody określone w Rozporządzeniu lub ustawie o VAT, ale w rzeczywistości towary nie zostały wysłane lub przetransportowane do nabywcy, spoczywa na organie podatkowym. Domniemanie można zatem obalić, gdy przy istnieniu niezbędnych przesłanek organy podatkowe wykażą, że towary nie zostały w rzeczywistości wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium UE. Taka sytuacja może przykładowo mieć miejsce, gdy organy podatkowe stwierdzą podczas kontroli, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Podobnie będzie, gdy organy podatkowe powezmą wiedzę o incydencie w trakcie transport, w wyniku którego towary uległy zniszczeniu przed opuszczeniem terytorium kraju. W celu skutecznego obalenia domniemania nie jest jednak wystarczające stwierdzenie, że zachodzi podejrzenie powyższych uchybień w zakresie transportu. Obalenie domniemania może nastąpić tylko wtedy, gdy organy podatkowe są w posiadaniu dowodów, z których wynika, że wysyłka lub transport towarów nie miały miejsca. WDT wymaga ciągłego monitorowania praktyki stosowania przepisów Kwestie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i możliwości zastosowania stawki VAT 0% wymagają ciągłego analizowania orzecznictwa oraz nowych interpretacji. Będziemy na bieżąco śledzić praktykę stosowania przepisów dotyczących dokumentowania WDT w celu zastosowania przez podatników stawki 0%. Gdy tylko dostępne będą nowe ciekawe wnioski w tym zakresie, niezwłocznie Państwa o tym poinformujemy. W razie dodatkowych pytań lub wątpliwości uprzejmie prosimy o kontakt. Autor:Maciej Kozub, Specjalista ds. podatku VAT Wir verwenden Cookies auf unserer Website./We use cookies on our website./Używamy plików cookie na naszej stronie internetowej. Część podatnikw, ktrzy dokonują wewnątrzwsplnotowej dostawy towarw ma następnie problemy z udowodnieniem organom podatkowym faktu jej dokonania. Po części jest to wina urzędw i izb skarbowych, ktre nadmiernie restrykcyjnie interpretują przepisy dotyczące dokumentowania dostawy wewnątrzwsplnotowej. Jak zatem powinno się prawidłowo udokumentować taką dostawę, aby nie zostało to zakwestionowane przez fiskusa? Dobrym przykładem służącym wyjaśnieniu tej kwestii może być wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 155/08. W sprawie, która stała się przedmiotem rozpoznania sądu podatnik dokonuje sprzedaży towarów podmiotom z innych państw Unii Europejskiej. Wszystkie one posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez ich państwo macierzyste. Spółka chce korzystać z możliwości opodatkowania dostawy wewnątrzwspólnotowej stawką 0% podatku od towarów i usług, która jest przewidziana w art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej jako: ustawa o VAT). Zgodnie z brzmieniem art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, które łącznie potwierdzają dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej są dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika, kopia faktury oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. W omawianej sprawie spółka na problemy z dokumentowaniem dostaw, nie zawsze posiada bowiem dokumenty (listy) przewozowe, które opatrzone byłyby zarówno odpowiednią pieczęcią, jak i podpisem. Często zdarza się, że otrzymuje od odbiorcy jedynie kserokopię (lub faks) listu przewozowego albo też dysponuje kopią listu opatrzoną jedynie samym podpisem bądź jedynie samą pieczęcią. Ponadto spółka czasami w ogóle nie korzysta z usług przewoźników, lecz przekazuje towary bezpośrednio odbiorcy, który przewozi je do kraju macierzystego przy użyciu własnego środka transportu. W takich sytuacjach spółka nie otrzymuje zatem listu przewozowego, lecz jedynie dokument potwierdzający wywóz, o którym mowa w art. 42 ust. 4 ustawy o VAT. Spółka powzięła wątpliwość, czy może skorzystać z zerowej stawki VAT także wtedy, gdy nie posiada niektórych dokumentów spośród tych, które zostały wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Spółka złożyła w tej sprawie wniosek o wydanie wiążącej interpretacji podatkowej. Zdaniem spółki posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie jest warunkiem koniecznym stosowania stawki 0%. Spółka podkreśliła, że w przepisie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT chodzi o obowiązek wykazania, że doszło do dostawy wewnątrzwspólnotowej, a nie obowiązek przedstawienia ściśle określonej listy dokumentów. Ponadto w ocenie spółki list przewozowy może być zastąpiony innymi dokumenty wskazującymi, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, co na wskazuje art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Organy podatkowe uznały stanowisko spółki za nieprawidłowe. Ich zdaniem, art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wymienia dokumenty, które bezwzględnie muszą być zgromadzone przez podatnika chcącego skorzystać z zerowej stawki podatku od towarów i usług przy dostawie wewnątrzwspólnotowej. Ustęp 11 art. 42 ustawy o VAT wymienia jedynie dokumenty uzupełniające, tj. takie, które można przedstawić obok wymienionych w ust. 3, a nie zamiast nich. Zdaniem organów podatkowych w przypadku gdy spółka nie korzysta z usług przewoźnika, a zatem nie posiada listu przewozowego, nie jest uprawniona do zerowej stawki VAT. Natomiast w sytuacji gdy z usług przewoźnika korzysta ma obowiązek przedstawienia oryginału listu przewozowego. W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spółka podkreślała, że w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT ustawodawca zapisał, że dokumenty wymienione w tym przepisie powinny łącznie potwierdzać dostawę. Oznacza to, że istotna jest ich treść, a nie ich ilość. Sąd uznał stanowisko spółki zawarte we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej za słuszne i uchylił obie decyzje organów podatkowych. Sąd podkreślił, że skoro dokumenty mają łącznie potwierdzać dostarczenie towaru, to podatnik nie we wszystkich sytuacjach obowiązany jest posiadać je wszystkie. Sąd powołał się również na swój wyrok wydany wcześniej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07), w którym stwierdził, że dowodem potwierdzającym odbiór towaru przez kontrahenta może być choćby korespondencja handlowa z nabywcą, jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu i inne dokumenty, zarówno wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, jak i niewymienione w tym przepisie. W myśl art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów wymienionych w ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej : 1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów, 2) adres, pod który przewożone są towary, w przypadku gdy jest inny, niż adres siedziby lub miejsca nabywcy, 3) określenie towarów i ich ilości, 4) potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, 5) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku, gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. Sąd podkreślił, że z przepisu art. 42 ust. 4 ustawy o VAT nie wynika, aby w sytuacji, gdy transport towarów realizowany jest bezpośrednio przez strony transakcji (bez korzystania z usług przewoźnika, czy spedytora), podatnik miał posiadać dokument przewozowy. W ocenie sądu w sytuacji gdy przy dostawie nie korzystano z usług przewoźnika, nielogiczne jest żądanie od spółki listu przewozowego, którego mieć nie może. Z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT wyraźnie wynika, że takie żądanie, w takich okolicznościach, jest zupełnie bezpodstawne. Przepis art. 42 ust. 4 ustawy o VAT wyraźnie wskazuje, że w sytuacji gdy strony nie korzystają z usług przewoźnika, można i należy zaopatrzyć się w inny dokument niż list przewozowy. Sąd stwierdził, że jeżeli spółka przedstawi kopię dokumentu przewozowego (zamiast oryginału), to organy podatkowe nie mogą tego kwestionować i twierdzić, że nie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy. Sąd podkreślił, że w praktyce może wystąpić sytuacja, w której spółka nie będzie dysponować oryginałem listu przewozowego, lecz co najwyżej kserokopią lub faksem. Jest tak wówczas, gdy przewoźnika wynajął kontrahent spółki. Dlatego też na wypadek takich sytuacji art. 42 ust. 11 ustawy o VAT daje podatnikom prawo dowodzenia z pomocą innych dokumentów, że dostawa miała miejsce. Z przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Przepis powyższy oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce. Przepis art. 42 ust. 11 ustawy o VAT nie stanowi o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była jego autentyczność – podsumował sąd. Reasumując stwierdzić należy, że fakt dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinien być – co do zasady – potwierdzony za pomocą kopii faktury, specyfikacji ładunku oraz listu przewozowego. Podatnik nie musi posiadać jednak wszystkich wymienionych dokumentów. Wystarczające jest, aby posiadane przez niego dokumenty dowodziły, że dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej. Istotna jest bowiem treść dokumentów, a nie ich ilość. Jeśli podatnik przedstawia kopię dokumentu przewozowego zamiast oryginału, to organy podatkowe nie mogą kwestionować, że doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy. Ponadto, gdy podatnik korzysta z usług przewoźnika, organy podatkowe nie mogą żądać okazania listu przewozowego, ponieważ w takiej sytuacji można posłużyć się innym dokumentem. Od 1 stycznia 2021 r. czeka nas rewolucja w handlu z Wielką Brytanią. Przyczyną jest oczywiście brexit. Z dzisiejszego wpisu dowiesz się jakie skutki wywoła on w VAT. Aby opracowanie było czytelne, to w tym artykule opisuję jedynie przypadki, gdy transakcja odbywa się pomiędzy podatnikami (jeżeli wymagane, to również zarejestrowanymi do VAT UE). Nie opisuję tutaj sposobu rozliczania świadczeń na rzecz konsumentów. Okres przejściowy od 1 lutego do 31 grudnia 2020 r. Kwestie związane z wystąpieniem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej regulowane są umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej. Dalej będę ją nazywał po prostu umową. Formalnie brexit miał miejsce 31 stycznia 2020 r. W odniesieniu do szeregu kwestii wprowadzono jednak okres przejściowy trwający do 31 grudnia 2020 r. (art. 126 umowy). Okres ten dotyczył również VAT. Jeżeli więc na przestrzeni 2020 r. dokonywaliśmy dostaw towarów do Wielkiej Brytanii, to rozpoznawaliśmy je zasadniczo jako WDT. Natomiast nabycia towarów z Wielkiej Brytanii stanowiły zasadniczo WNT. Transakcje od 1 stycznia 2021 r. Wpis ten podzielimy sobie na następujące rodzaje transakcji jakie mogą wystąpić od 1 stycznia 2021 r. dostawy, w ramach których towary są wywożone do Wielkiej Brytanii (sprzedaż towarów); zakupy, w ramach których towary są przywożone z Wielkiej Brytanii do UE (zakup towarów); usługi, które świadczymy na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii (świadczenie usług); usługi, które nabywamy od podmiotu z Wielkiej Brytanii (nabycie usług). W umowie przewidziano, że jeszcze przez co najmniej 4 lata odmienny status będzie miała Irlandia Północna. Zatem wszystkie powyższe transakcje rozważymy też w kontekście kontaktów handlowych z Irlandią Północną. Handel z Wielką Brytanią Zgodnie z art. 127 ust. 1 umowy, do końca 2020 r. prawo UE miało zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium. Z tego względu w okresie przejściowym na gruncie VAT podmioty z Wielkiej Brytanii traktowaliśmy jako podatników podatku od wartości dodanej. Od 1 stycznia 2021 r. Wielką Brytanię traktujemy jako państwo trzecie. Zatem na gruncie VAT handel z tym państwem będzie rozliczany tak jak np. z Rosją, Chinami, czy USA. Natomiast podatnicy z tego kraju, w ramach nomenklatury z ustawy o VAT, będą podatnikami podatku o podobnym charakterze. Sprzedaż towarów do Wielkiej Brytanii Eksport towarów Jeżeli dokonasz dostawy towarów, które zostaną wysłane do Wielkiej Brytanii, to taka transakcja będzie stanowiła eksport towarów. Przy eksporcie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy, chyba że wcześniej otrzymasz zaliczkę. Możesz do takiej dostawy lub zaliczki zastosować stawkę 0%, pod warunkiem że towary zostaną wywiezione poza UE i w odpowiednim terminie otrzymasz dokument IE-599 (dokument celny potwierdzający wywóz towarów poza UE). Transakcję taką w cz. ewidencyjnej JPK wykażesz w polu K_22, a w cz. deklaracyjnej zbiorczo w polu P_22. A co w przypadku, gdy transport rozpoczął się w grudniu a towar dojechał do Wielkiej Brytanii w styczniu? Wówczas stosujemy art. 51 umowy, który stanowi, że decydujący jest moment rozpoczęcia transportu. W takim przypadku transakcję rozpoznamy jako WDT. Dostawa z montażem Inaczej musisz rozpoznać transakcję jeżeli dokonasz dostawy towaru z jego montażem w Wielkiej Brytanii (np. sprzedajesz linię produkcyjną montowaną przez Ciebie w tym państwie). Wówczas stosujemy art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym transakcja podlega VAT w państwie, w którym towar jest montowany. W takim przypadku formalnie dokonujesz dostawy towaru poza terytorium kraju. W cz. ewidencyjnej JPK wykażesz taką transakcję w polu K_11, a w cz. deklaracyjnej zbiorczo w polu P_11. Nie wykazujesz jej w informacji podsumowującej. Zakup towarów z Wielkiej Brytanii Jeżeli dokonasz zakupu towaru, który zostanie przywieziony do UE z Wielkiej Brytanii, to taka transakcja będzie stanowiła dla Ciebie import towarów. Konieczne będzie dokonanie zgłoszenia celnego i rozliczenie cła oraz VAT. Obowiązanym do rozliczenia VAT od importu towarów jest podmiot, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła (tj. zasadniczo zgłaszający). Obowiązek podatkowy w imporcie towarów powstaje zasadniczo z chwilą powstania długu celnego. Podatek należny w przypadku importu towarów może być wykazywany na 3 sposoby, tj. w: zgłoszeniu celnym (art. 33 ustawy o VAT); deklaracji VAT (art. 33a); deklaracji importowej (art. 33b). Jeżeli rozliczasz import przy zastosowaniu art. 33a ustawy o VAT, to podstawę opodatkowania oraz podatek należny wykażesz w cz. ewidencyjnej JPK odpowiednio w polach K_25 i K_26, a zbiorczo w cz. deklaracyjnej w polach P_25 i P_26. Świadczenie usług na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii Jeżeli chodzi o świadczenie usług to wielkiej rewolucji nie ma. Postępujemy jak dotychczas, z tym że kontrahenta brytyjskiego traktujemy jako podmiot spoza UE. W przypadku świadczenia usług na rzecz podmiotu brytyjskiego, w pierwszej kolejności określić musisz miejsce (kraj) opodatkowania usługi. Jeżeli miejscem opodatkowania będzie Polska, to opodatkowujesz świadczenie wg stawki krajowej (np. usługa związana z nieruchomością położoną w Polsce). Jeżeli natomiast z tych reguł wyjdzie Ci, że usługa podlega VAT poza Polską, to rozpoznajesz tzw. eksport usług. Wówczas przy wystawianiu faktury nie musisz wskazywać nr VAT kontrahenta brytyjskiego. W cz. ewidencyjnej JPK wartość takiej usługi pokazujemy jedynie w polu K_11 (pomijamy pole K_12 ponieważ Brytyjczyk nie jest już podatnikiem podatku od wartości dodanej). W cz. deklaracyjnej JPK pokazujemy zbiorczo wartość takich usług w polu P_11. Usługi nie wykazujemy w informacji podsumowującej ponieważ Brytyjczyk nie jest już podatnikiem podatku od wartości dodanej. Nabycie usługi od podmiotu z Wielkiej Brytanii Jeżeli chodzi o nabywanie usług to tutaj również rewolucji nie ma. Zasadniczo najczęściej takie nabycie będzie stanowiło dla Ciebie import usług. Oczywiście najpierw ustal czy w ogóle dochodzi do importu usług. Jeżeli faktycznie dokonasz importu usług od podmiotu z Wielkiej Brytanii, to podstawę opodatkowania i podatek należny wykazujesz w cz. ewidencyjnej JPK odpowiednio w polach K_27 i K_28, natomiast w cz. deklaracyjnej JPK zbiorczo w polach P_27 i P_28. Pola K_29, K_30 oraz P_29, P_30 pomijasz ponieważ usługodawcą nie jest już podatnik podatku od wartości dodanej. Handel z Irlandią Północną W umowie przewidziano dodatkowy Protokół w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej. Zgodnie z art. 8 protokołu na potrzeby handlu towarowego prawo UE stosowane jest w dalszym ciągu w odniesieniu do Irlandii Północnej. Prawa UE nie stosujemy natomiast w zakresie usług. Takie rozwiązanie ma trwać przez 4 lata, ale istnieje opcja jego przedłużenia (art. 18 ust. 5 protokołu). Sprzedaż towarów do Irlandii Północnej Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów Jeżeli dokonasz dostawy towaru wysyłanego do Irlandii Północnej, to taka transakcja może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Musi ona jednak spełnić wszystkie przesłanki wymienione w art. 13 ustawy o VAT. W szczególności w odniesieniu do nabywcy towarów. Z zasady ten nabywca musi być zidentyfikowany do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. I tutaj uwaga! Do podmiotów z Irlandii Północnej stosowany będzie nowy prefiks. Zamiast dotychczasowego GB, numer VAT takiego kontrahenta poprzedzamy prefiksem XI (art. 215 dyrektywy VAT). Jeżeli spełnisz warunki określone w art. 42 ustawy o VAT, to do dostawy możesz zastosować stawkę 0%. Taka transakcja podlega wykazaniu w cz. ewidencyjnej JPK w polu K_21 oraz zbiorczo w cz. deklaracyjnej w polu P_21. Wykazujesz ją również w informacji podsumowującej z użyciem prefiksu XI. Dostawa z montażem Może być tak, że dokonasz dostawy towarów z montażem – np. sprzedaż linię produkcyjną, którą montujesz i uruchamiasz w Irlandii Północnej. Wówczas transakcja ta stanowi dostawę towarów poza terytorium kraju. W cz. ewidencyjnej JPK wykażesz taką transakcję w polu K_11, a w cz. deklaracyjnej zbiorczo w polu P_11. Nie wykazujesz jej w informacji podsumowującej. Zakup towarów z Irlandii Północnej Jeżeli kupisz towar od podatnika z Irlandii Północnej i zostanie on przywieziony do Polski, to taka transakcja będzie dla Ciebie stanowiła wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Podstawę opodatkowania i podatek należny w cz. ewidencyjnej JPK wykażesz odpowiednio w polach K_23 i K_24 oraz zbiorczo w cz. deklaracyjnej w polach P_23 i P_24. Jeżeli podmiot irlandzki jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE, to WNT musisz wykazać również w informacji podsumowującej i posłużyć się numerem VAT dostawcy z prefiksem XI. Świadczenie usług na rzecz podmiotu z Irlandii Północnej W przypadku świadczenia usług na rzecz podmiotu z Irlandii Północnej, w pierwszej kolejności określić musisz miejsce (kraj) opodatkowania usługi. Jeżeli miejscem opodatkowania będzie Polska, to opodatkowujesz świadczenie wg stawki krajowej (np. wykonujesz usługę transportową, której trasa przebiega w całości w Polsce). Jeżeli natomiast z tych reguł wyjdzie Ci, że usługa podlega VAT poza Polską, to rozpoznajesz tzw. eksport usług (np. usługa doradcza dla takiego podmiotu). Wówczas przy wystawianiu faktury nie musisz wskazywać nr VAT kontrahenta irlandzkiego. W cz. ewidencyjnej JPK wartość takiej usługi pokazujemy jedynie w polu K_11 (pomijamy pole K_12 ponieważ podmiot z Irlandii Północnej na potrzeby transakcji usługowych nie jest już podatnikiem podatku od wartości dodanej). w cz. deklaracyjnej JPK pokazujemy zbiorczo wartość takich usług w polu P_11. Usługi nie wykazujemy w informacji podsumowującej ponieważ podmiot z Irlandii Północnej nie jest już podatnikiem podatku od wartości dodanej (status ten ma jedynie w odniesieniu do transakcji towarowych). Nabycie usługi od podmiotu z Irlandii Północnej W przypadku nabycia usługi najczęściej będziesz mieć do czynienia z importem usług. Oczywiście najpierw ustal czy w ogóle dochodzi do importu usług. Jeżeli faktycznie dokonasz importu usług od podmiotu z Irlandii Północnej, to podstawę opodatkowania i podatek należny wykazujesz w cz. ewidencyjnej JPK odpowiednio w polach K_27 i K_28, natomiast w cz. deklaracyjnej JPK w polach P_27 i P_28. Pola K_29, K_30 oraz P_29, P_30 pomijasz ponieważ usługodawcą nie jest już podatnik podatku od wartości dodanej (podmiot ten uznaje się za podatnika unijnego jedynie w obrocie towarowym). Inne tematy, które mogą Cię zainteresować: W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) stawka podatku wynosi, co do zasady zero proc., zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT. Przy czym opodatkowanie w tej wysokości ma charakter warunkowy, tzn. znajduje zastosowanie, gdy spełnione zostaną przesłanki dokumentacyjne. W myśl bowiem art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jednym z warunków zastosowania zerowej stawki jest dysponowanie dowodami, które jednoznacznie potwierdzają, że będące przedmiotem dostawy towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Kwestia właściwego dokumentowania wywołuje liczne spory podatników i organów podatkowych. Warto mieć przy tym na uwadze stanowisko zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lipca 2017 r. (I FSK 2169/15). W rozpatrywanej sprawie podatnik utrzymywał, że przeprowadził dostawy do innego kraju członkowskiego UE, które jego zdaniem korzystały ze stawki preferencyjnej zero proc. Przedstawione przez niego w toku kontroli podatkowej dokumenty ograniczały się jednak do faktur z umieszczoną na nich informacją o treści: „potwierdzam odbiór przedmiotu dostawy w siedzibie nabywcy" wraz z datą. Podatnik powoływał się jeszcze na zeznania świadków. NSA (potwierdzając stanowisko organu podatkowego oraz sądu I instancji) stwierdził, że takie dowody są niewystarczające dla potwierdzenia WDT. Dowody podstawowe... W przywołanej sprawie transport towaru miał być zorganizowany przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy (z uzasadnienia wyroku wynika, że transport nie był przeprowadzony przez przewoźnika lub spedytora). W tego rodzaju przypadkach, w świetle art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, dowodem na dokonanie WDT powinna być specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Przy czym, stosownie do art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, oprócz wskazanej specyfikacji podatnik powinien posiadać dokument zawierający co najmniej: 1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów; 2) adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy; 3) określenie towarów i ich ilości; 4) potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ 5) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. W regulacjach tych wskazano na tzw. dokumenty podstawowe, które wystarczają do właściwego udokumentowania dostawy wewnątrzwspólnotowej. ...i uzupełniające Można jednak wyróżnić także dokumenty uzupełniające, stosowane wówczas gdy dokumenty podstawowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego. W art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, wskazano że są nimi w szczególności: 1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie; 2) dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu; 3) dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania; 4) dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Przywołany wyrok potwierdził, że same dokumenty uzupełniające (przy braku podstawowych) mogą w niektórych przypadkach potwierdzać WDT w dostateczny sposób. NSA wskazał, przy tym, że przepisy przewidują pewną elastyczność w zakresie sposobu dokumentowania WDT. Można się więc posługiwać różnymi dowodami, pod warunkiem, że dowodzą wewnątrzwspólnotowy charakter danej dostawy. Faktura z adnotacją może nie wystarczyć Dopuszczalna elastyczność w przedstawionym zakresie nie oznacza jednak, zdaniem sądu, że podatnicy nie muszą dokładać staranności odnośnie do wypełniania obowiązków dokumentacyjnych. W rozpatrywanym przypadku dostawca przedstawił zasadniczo jeden rodzaj dowodu, jakim były faktury z adnotacjami o przyjęciu towaru w innym państwie. Zdaniem NSA, nie było to wystarczające. Adnotacji nie można było bowiem uznać za pochodzące od odbiorcy – zwłaszcza że nie zawierały one żadnych podpisów, a jedynie daty. Ponadto sąd nie dopuścił, żeby braki dokumentacyjne były zastępowane dowodem z przesłuchań świadków. Zauważono bowiem, że w odpowiednich przepisach mowa jest zasadniczo o dokumentach. Świadkowie mogą być powoływani w takich sytuacjach co najwyżej dodatkowo. Z tych powodów NSA uznał dostawy podatnika za niedostatecznie udokumentowane, aby zastosować do nich zerową stawkę VAT. podstawa prawna: art. 41 ust. 3, art. 42 ust. 1, 3 , 4 i 11 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1221 ze zm.) Zdaniem autora Dowód odbioru powinien pochodzić od nabywcy - Michał Samborski, doradca podatkowy w ECDDP sp. z Jak słusznie zauważył NSA, adnotacje na fakturach nie mogły być przypisane nabywcy. Niewątpliwie, nie sposób uznać takich dokumentów za wystarczające. Zawraca przy tym uwagę to, że sąd jednocześnie zdaje się sugerować, iż gdyby adnotacje na fakturach były podpisane przez nabywcę, to rozstrzygniecie mogło być inne. Sąd przyjmuje tym samym zapewne, że dla udowodnienia WDT może wystarczać każdy dokument sporządzony przez nabywcę towarów. Jest to uzasadnione tym, że to właśnie unijny kontrahent może potwierdzać fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej. Przy czym należy zastrzec, że posługiwanie się jedynie fakturami z adnotacją nabywcy może w praktyce powodować problemy dowodowe, zwłaszcza jeśli w takiej fakturze nie byłoby wszystkich danych wskazanych w art. 42 ust. 4 ustawy o VAT. Nietrudno sobie bowiem wyobrazić, że organy podatkowe w wielu przypadkach kwestionowałyby rzetelność takiego dowodu. Dlatego też wskazane byłoby gromadzenie dodatkowych dokumentów takich jak korespondencja handlowa (np. w formie odrębnego oświadczenia nabywcy o tym, że towar do niego trafił), zamówienia oraz dowody zapłaty. Warto przy tym podjąć starania, żeby takie dowody były łatwe do powiązania ze sobą oraz z wystawioną fakturą (na przykład: w korespondencji nabywca wskazałby na otrzymanie towaru zgodnego z konkretną fakturą i zamówieniem). Na to, że warto posiadać cały komplet dokumentów wskazują liczne stanowiska organów, np. interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 lipca 2015 r. (IPPP3/4512-470/15-2/RD). Biorąc pod uwagę praktykę (prezentowaną przez organy zwłaszcza w trakcie kontroli podatkowych), rekomendowane jest, aby podatnicy dokonujący WDT nie poprzestawiali na jednym dowodzie, nawet jeśli jest to oświadczenie nabywcy. Aby dokumentować prawo do stosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, konieczne jest gromadzenie albo dokumentów określonych polskimi przepisami, albo dokumentów określonych przepisami unijnymi. Nie ma potrzeby gromadzenia obu rodzajów dokumentów. Od 1 stycznia 2020 r. istnieją dwie grupy przepisów określających zasady, na jakich podatnicy - w celu zastosowania stawki 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - mogą dokumentować fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Są to: przepisy zawarte w art. 42 ustawy o VAT - treść tych przepisów jak na razie nie zmieniła się w stosunku do przepisów obowiązujących w 2019 r., w związku z epidemią koronawirusa Sejm zawiesił prace nad projektem, który miał wprowadzić przepisy UE, przepisy art. 45a rozporządzenia 282/2011. Polecamy: VAT 2020. Komentarz Polecamy: Biuletyn VAT Nie jest jednak tak, że podatnicy są obowiązani do stosowania obu tych grup przepisów. Z komunikatu Ministerstwa Finansów z 31 grudnia 2019 r. wynika bowiem, że w istocie podatnikom przysługuje prawo wyboru, które z tych przepisów stosują. W komunikacie tym czytamy, że: (…) rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne. A zatem nie ma przeszkód, aby w zakresie dokumentowania dostarczenia towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju prawo do stosowania stawki 0% było dokumentowane na dotychczasowych zasadach wynikających z przepisów art. 42 ustawy o VAT. W takim przypadku nie ma potrzeby kompletowania dokumentów określonych przepisami art. 45a rozporządzenia 282/2011. Należy zastrzec, że część dokumentów wymienionych w art. 42 ustawy o VAT jest jednocześnie dokumentami wymienionymi w art. 45a rozporządzenia 282/2011. Z drugiej strony podatnicy mają prawo stosować w tym zakresie przepisy art. 45a rozporządzenia 282/2011. W takim razie nie ma potrzeby kompletowania dokumentów określonych przepisami art. 42 ustawy o VAT. 1. Dokumentowanie stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych na podstawie polskiej ustawy Z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że w przypadkach gdy przewóz jest zlecany przewoźnikowi, wymagane są, co do zasady, dwa dokumenty. Są to: dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, oraz specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Z kolei w przypadku wywozu towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT wynika konieczność posiadania specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumentu zawierającego dane wskazane w art. 42 ust. 4 pkt 1-5 ustawy o VAT. Są to następujące dane: 1) imię i nazwisko lub nazwa oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów; 2) adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy; 3) określenie towarów i ich ilości; 4) potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; 5) rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego. W obu przypadkach istnieje możliwość dowodzenia wywozu towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju za pomocą tzw. dokumentów pomocniczych. Są nimi - jak wynika z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT - w szczególności: korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku - inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania, dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. 2. Dokumentowanie stawki 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych na podstawie przepisów rozporządzenia UE 282/2011 Zasady dokumentowania WDT od 1 stycznia 2020 r. reguluje również art. 45a rozporządzenia 282/2011. Tabela. Przypadki, gdy możemy domniemywać, że towary zostały dostarczone według rozporządzenia UE Sposób transportu towarów Sposób dokumentowania, który pozwala domniemywać, że towary zostały dostarczone Rodzaj dopuszczalnych dowodów 1 2 3 Towary zostały wysłane lub przetransportowane przez sprzedawcę lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz Sprzedawca musi posiadać: ● co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody wskazane w pkt 1 kol. 3, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo ● dowolne, pojedyncze dowody wskazane w pkt 1 kol. 3 wraz z dowolnymi, pojedynczymi, niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami wymienionymi w pkt 2-4 kol. 3, potwierdzającymi wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. 1) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów 2) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów 3) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia 4) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim. Towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy Sprzedawca musi posiadać: ● pisemne oświadczenie nabywcy potwierdzające, że towary zostały wysłane lub przetransportowane oraz wskazujące państwo członkowskie przeznaczenia towarów; nabywca dostarcza sprzedawcy oświadczenie do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa, oraz ● co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody wskazane w pkt 1 kol. 3, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub dowolny pojedynczy dowód wskazany w pkt 1 kol. 3 wraz z dowolnymi, pojedynczymi, niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami wskazanymi w pkt 2-4 kol. 3, potwierdzającymi transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. Trudno jednak wskazać, w jaki sposób zdobyć np. dokumenty urzędowe (wymienione w kol. 3 pkt 3 tabeli) wydane przez organ władzy publicznej, o których mowa w rozporządzeniu 282/2011. Zasady obowiązujące w tym zakresie wynikają bowiem z przepisów innych państw członkowskich. Zauważyć jednak należy, że w żadnym razie nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w kol. 3 tabeli. W konsekwencji w przypadku problemów z uzyskaniem dokumentów urzędowych wydanych przez organ władzy publicznej można je zastąpić jednym z pozostałych dokumentów wymienionych w kol. 3 tabeli. Podstawa prawna: art. 42 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - z 2020 r. poz. 106; z 2020 r. poz. 568 art. 45a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - DUUEL z 2011 r. Nr 77, poz. 1; DUUEL z 2019 r. Nr 313, poz. 14 Tomasz Krywan, doradca podatkowy

art 42 ustawy o vat